ผมจะเป็นเด็กดีไม่พูดคำหยาบ ไม่ด่าทอคนอื่น ไม่รังเเกคนอื่น เเค่อยากให้โปรตุก้ากลับมาเท่านั้น
............
มิงกินโย หรือซูซูรูก้าก็ต้องมีซักวันที่เธอจะอำลาโลกเเห่งความฝันของผม
ไปสู่โลกเเห่งความจริงเเละเจ็บปวด
เหมือนกันกับนกตัวเล็กที่ร้องเพลงอยู่ในอก
ที่วันนึงเราก็ต้องปล่อยนกตัวนั้นออกไป
พร้อมกับเมฆในวันที่เเดดจ้า
เเละสายลมทที่พัดผ่านในฤดูร้อน
เเละสิ่งเหล่านั้นก็จางหายไปพร้อมกับการบดขยี้ของรถไฟสายมานการาติบา
ที่พรากเราไปจากทุกสิ่ง ไม่มีวัน ไม่มีทาง ......
...................
อ่านจบหลายรอบล่ะ อ่านทีไร ร้องไห้ทุกที : &
